एकदा तरी आयुष्यात कुणी असे भेटावे !

ज्याला आपल्या मनातले सर्व
काही सांगून टाकावे,
सांगता सांगता आयुष्य पूर्ण सरुन जावे,
आणि सरतानाही आयुष्य पुन्हा पुन्हा जगावे......
एकदा तरी आयुष्यात कुणी असे भेटावे!
ज्याला घेऊन सोबतीने खूप खूप चालावे,
चालता चालता दूरवर खूप खूप थकावे,
पण
थकल्यावरही आधारसाठी त्याच्याकडेच पहावे..
एकदा तरी आयुष्यात कुणी असे भेटावे!
दुख त्याचे आणि अश्रू माझे असावेत,
सोबतीने त्याच्या खूप खूप रडावे,
आणि अश्रूंच्या हुंदक्यात सर्व दुख विरून जावे..
एकदा तरी आयुष्यात कुणी असे भेटावे!
आनंद त्याचा आणि हसू माझे असावे,
त्याच्यासाठी मी जगतच राहावे,
जगतच राहावे,
आणि त्याच्यासाठी जगतानाच आयुष्य संपून जावे..
एकदा तरी आयुष्यात कुणी असे भेटावे!
ज्याच्या सोबतीतल्या प्रत्येक क्षणाने सुखवावे,
उन्हात त्याने सावली तर पावसात थेंब व्हावे,
आणि मायेच्या थेंबानी मी चिंब भिजून जावे..
एकदा तरी आयुष्यात कुणी असे भेटावे!
सूर त्याचेआणि शब्द माझे असावे......
----------------------------------

प्रेम कर मित्रा..
कोणावर ही कर...पण प्रेम कर...
बाजूच्या बाकावरल्या तीच्यावर कर...
नाहीतर ...समोर जी शिकवतेय तिच्यावर कर...
पडद्यावरल्या हिरोईनवर कर...
नाहीतर तिच्या ड्रेसच्या डिजाइनवर कर...
कारण…
प्रेमात पडण्याची आणि पाडण्याची ताकत सर्वांत असते.
प्रेम ही स्वत:पलीकडे पहाण्याची सुरुवात असते.

पण प्रेम कर मित्रा..
प्रेम आईवर कर...ताई वर कर...
अंगणातल्या जाई वर कर...
हंबरणार्या गाईवर कर...
जगातल्या कोणत्याही बाईवर कर
कारण..
लक्षात ठेव … प्रेम आहे ...तिथे आदर आहे
अंग झाकणारी ...मायेची चादर आहे…

प्रेम कर मित्रा...
प्रेम मित्रांवर कर ...घरच्यांवर कर...
खालच्यांवर करशील तितकच वरच्यावर कर...
आणि हो ...विसरू नकोस ...स्वत:वर कर...
स्वत:इतकाच … दुसर्यांच्या मतावर कर...

कारण …
प्रत्येक जण स्वत:च्या कहाणी चा नायक असतो,
आणि कोणाच्या तरी कहाणीचा सहाय्यक असतो,
तेव्हा प्रेम कर मित्रा प्रेम कर...

मनगटावरल्या राखीवर कर...
ह्र्दयातल्या सखीवर कर...
हरवलेल्या नात्यांवर कर...
जे जे आठवेल त्यां त्यां वर कर...
पहिल्यांदाच झालेल्या हशावर कर...
आणि सरतेशेवटी मिळालेल्या यशावर कर....
जगण्यावर करतोस तितकच मरणावर कर...
कृष्णावर करतोस तितकच कर्णावर कर....
फक्त एक लक्षात ठेव मित्रा…
प्रेमाचा आजार पांघरु नकोस...
प्रेमाचा बाजार माजवू नकोस.
----------------------------------

काय करावं ह्या मनाचं काही कळत नाहीं.
वया सोबतं रहायला याला जमतंच नाही.

चाळीशी पर्यंत कसं सोबत असायचं...
आता मात्र सोबत यायला कुरकुर करतं.

शरीर वाढत्या वयाला  साथ द्यायला  लागतं.
मन मात्र मोठं व्हायला कायम नाराज असतं.

प्रौढत्वाच्या खुणा येऊन अंगभर  विसावतात.
मन मात्र डोळ्यातून मिश्कील हसतं असतं.

शरीराचं आणि मनाचं नातं  कधीतरी तुटतं.
शरीर भविष्याकडे....मन भूतकाळाकडे धावतं.

बुध्दीच मग कित्येकदा मनाला खेचून आणतें.
मन देखील सोबत असल्याचे मस्त नाटक करतें.

खोडकर मुलासारखे.....मन गुपचुप  बसून राहते.
आणि .....वयाचा डोळा चुकवून, परत निसटून जातें !
----------------------------------

तिने विचारलं, तुला कुठलं फुल आवडेल ?
मी क्षणात उत्तरलो...
मनात जपायला चाफा आवडेल
आणि ओंजळीत धरायला मोगरा...

वहीत ठेवायला बकुळ आवडेल
आणि धुंद व्हायला केवडा...

बोलायला अबोली आवडेल
आणि फुलायला सदाफुली...

पण, प्राजक्त मात्र आवडेल तो,
देवाच्या पायाशी ठेवायला..आशीर्वादासाठी...

यावर ती थोडीशी नाराज झाली,
कारण तिचं नाव रातराणी होतं...

ती नाराज झाली मी ओळखलं... पुढे झालो आणि हलकेच हसत म्हणालो,
हे सगळं नंतर आवडेल.. रातराणी खिडकीशी दरवळल्यानंतर...!!

तेव्हापासून ती अखंड दरवळते आहे..
माझ्या मनात... अंगणात...!

मनोगत.....